Verslag 6

Bijzondere ontmoetingen:
Renate en Manfred uit Lübeck.
Omaruru.
De stenenverkopers.
De winkel van Sinkel.

Renate en Manfred kwamen uit Lübeck, aardige mensen, iets jonger dan wij, hadden een paar jaar in Swaziland gewoond als ondernemers, hij in het opzetten van een bedrijf in remvoeringen, zij in de textiel, bruidsjurken, verlangden terug naar hun Afrikaanse jaren, kochten in Duitsland een Mercedes uit de M klasse, 4wd maar comfortabel, daktentje erop, voorzien van een groot pakket reserve onderdelen en middelen, laten verschepen à raison van 5000 € vanuit Antwerpen naar Walvisbaai, via een tussenstop in Ghana, waar helaas alles gestolen werd in de haven, want je moet de auto niet-afgesloten laten verschepen, der Manfred vermoedde een afspraakje van de scheepsbemanning met de plaatselijke Ghaneese havenmaffia, gingen na het afhandelen van alle ellende op reis in noord Namibia wat erg tegenviel want het was er zo stoffig waar diese Renate veel last van had en het sanitair in de bush viel haar ook wat tegen; Namibia was toch anders dan Swaziland en de oostkust van ZA en ze hadden nog wel een appartement gehuurd in Swakopmund want de kinderen kwamen over voor de Kerst uit Duitsland, maar het viel allemaal wat tegen, dit geploeter en tegenslag in dit harde land; enfin een goed glas witte chardonnay verlichtte in enigermate hun ongerief en ze zagen uit naar hun kinderen, maar die komen pas met Kerst.

Omaruru, eindelijk weer een goed gesorteerde Spar, met ontbijtbar, muzak en wifi, om de voorraad wat aan te vullen, wat goed lukte en waar we buiten in de schaduw van onze bushcamper twee goed verzorgde jonge mannen ontmoetten die stonden te wachten en wel een praatje wilden met twee van die blanke oude-van-dagen op stap in zo’n 4wd, over pensioenen en Namibische aow, geld dus, wat schijnbaar erg belangrijk is in hun leven, want één van deze goed verzorgde jonge mannen had in zijn twee witte mooie voortanden een implantaat laten zetten, bij sommige vrouwen een klein diamantje, bij hem links een $ teken in goud en rechts daarvan een N van Namibia in platina, de ander showde zijn aftandse witte Mercedes, wachtend op een tussenhandelaar die in de bank was, want ze hadden in hun goedkope landconsessies weer de nodige aquamarijn, turmalijn, jaspis, opaal en andere halfedelstenen gedolven wat als ruw materiaal weer opgekocht wordt door een wat louche man met sterk Oost Europees uiterlijk, maarja de bushcamper moest verder en hun onderhandelingen ook, dan maar in de zon, waar het harde gezicht van de Oosteuropiaan nog verder verstrakte.

We werden al rijdend geflest door twee Namibische jongens, dat wil zeggen, toen we hen naderden begon er één driftig met een lege plastic fles te zwaaien, een gebaar dat zoveel wil zeggen in dit droge land als “geef me wat water” en waar we natuurlijk niet ongevoelig voor zijn want er is onder 2,3 milj. inwoners van dit grote land ook wel eens wat ellende hebben we gemerkt. Dus stopten we om hun fles te vullen en om er achter te komen dat we eigenlijk bedonderd zijn want het ging niet om water maar om de verkoop van wat mineralen en halfedelstenen; we hadden hun gebaar door en zijn verder niet ingegaan op hun aanbiedingen en smeekbeden alsjeblieft wat te kopen want ze hadden het zo hard nodig, we voelden ons geflest, een truc die wel vaker gebruikt wordt, niet om water te krijgen maar om uiteindelijk beroofd te worden: “laat je niet flessen nie.....”, zei een Namibische ZA vrouw, die hier al heel lang woont.

De winkel van Sinkel:
Op een kruispunt van wegen ontstaan vaak woongemeenschappen en zo ook hier. We waren aan koffie toe dus gezocht naar een plek waar we dat konden doen. Langs de ‘hoofdstraat’ van het dorp lag o.a. een winkel, annex café, annex snackbar, annex touristshop, annex campsite, en die dag was het ook de ‘place to be’ voor een oogopmeter en vervolgens voor het kopen van een bril. Hans Anders uit Windhoek! Achter de toonbank stond de vrolijke, struise eigenaresse die ons al gauw in het Zuid Afrikaans aansprak toen ze hoorde dat we Nederlanders waren. “Ons kan verstaan” zei ze lachend. Haar man kwam later ook een praatje maken. Hij had Franse voorouders en zij een Hollandse grootmoeder. In de tuin achter de winkel kregen we een pot koffie met muffins geserveerd en konden we internetten. Een bijzondere plek met bijzondere mensen. Bij het weggaan wenste de eigenaar ons een goede kerst. Voor ons gevoel duurt dat nog een tijdje maar hier leeft het al behoorlijk. De supermarkten zijn ook al in kerstsfeer.

Hartelijke groet vanuit een nog steeds erg warm Namibië.
Jacques en Henriette