www.vervoer@mozambique.mz

Eerst een wel gemeend dankjewel voor alle ondersteunende, opbeurende, positieve, aardige, meelevende, veel-begrip-tonende reacties uit Nederland. Je helpt ons er mee, echt. Jullie respons is erg belangrijk voor ons!!

Ik heb een fiets gekocht, een herenfiets van degelijke Indische makelij, merk HERO. Nou, zo voelt het ook een beetje als je erop zit. Hij was van een vrijwilliger die weer teruggaat naar Bristol, Engeland, de vraagprijs was 700 mts, 18 euro; dus zoiets laat je niet lopen.
Mochten we weggaan, dan kan ik hem altijd weer doorgeven aan een ander.
Je zag in Maputo geen fietsers, een enkele verdwaalde buitenlander misschien,  Hier wel, maar niet zoveel, want je hebt een fietsrijbewijs nodig. Een fietsrijbewijs! Wat een land!!
Deze HERO is trouwens bijna het enige model dat hier te krijgen is, en betaalbaar, plm 75 euro nieuw.
Ze worden voor allerlei doeleinden gebruikt:
- met een duo-zitje als taxi
- met 2 grote zakken houtskool naar de markt
- met 4 zakken houtskool, maar dan kun je niet meer fietsen en loop je erachter met 2 stokken aan het stuur, zodat je een soort kruiwagen krijgt
- twee geiten op de bagagedrager en een geit aan het stuur
- met een vreselijk mooie Afrikaanse op de stang ( dat zou ik ook wel eens willen)
- met 2 andere fietsen op de bagagedrager
- aan alle kanten behangen met samengebonden (levende) kippen en eenden

Je vindt ze natuurlijk ook in alle staten van onderhoud. Ze moeten zo lang mogelijk mee. 
- een gescheurde buitenband kun je dicht laten naaien bij de schoenmaker
- als je binnenband niet meer te plakken is, wikkel je hem om de velg en buitenband
- allerlei kapotte stalen onderdelen worden vervangen door gelaste stukken betonijzer
- oude binnenbanden gebruik je ook als elastiek op je bagage-drager
- elke 200 meter vind je op de hoeken van de straten mensen met een pomp, wat reservedelen, misschien een extra velg of band, wat plakspullen om daar iets te laten repareren

Het fietsen op zich,  is in een stad als Beira, leuk. Je voelt je een bezienswaardigheid, een blanke,  "mzungu",   op een fiets, maar het is ook  gevaarlijk. Net als bij lopen kom je veel tegen. Het leven speelt zich op straat af, je bent druk met alles om je heen te bekijken.  Gevaarlijk omdat het al een paar keer gebeurd is dat ik op de verkeerde weghelft zat, door al dat gekijk. . Je moet voortdurend op het andere verkeer letten. Veel  lopende mensen langs de weg en dan natuurlijk de chapa's, de kleine personenbusjes die hun eigen verkeersregels hebben. 
Er is grote concurrentie onder de chauffeurs en men probeert elkaars klanten te pikken door onverantwoord in te halen, te snijden, te hard te rijden, door rood bij de weinige stoplichten om maar eerder bij een halte te zijn als een ander busje. En dat allemaal voor een stadsrit van 5 mts, 15 cent pp. 
Bij de stopplaatsen werken ronselaars die klanten proberen te trekken, waar zij dan weer een vergoeding voor krijgen. De busjes mogen geladen worden met 15 personen, ons record was 22 en 2 baby's. Boodschappentassen, zakken rijst, meel, aardappelen, cocosnoten, ananas, casave, suikerriet, bananen, sinaasappels, mandarijnen, kippen met de poten aan elkaar gebonden, eenden ook met de pootjes aan elkaar;  geiten en varkens, pootjes aan elkaar, gaan op het dak. Niet op een imperial, die hebben ze niet, maar gewoon, op het dak. 
Ik snap nu ook waarom het personeel van de Amerikaanse ambassade verboden wordt gebruik te maken van chapa's.

Até a proxima, tot een volgende keer. Jacques en Henriette.