bericht uit Zimbabwe

Bericht uit Zimbabwe. 18 mei.

Een weekend naar Zimbabwe. Niet voor een vakantie, maar omdat het moest. Onze stempels zijn verlopen en moesten vernieuwd worden voor de volgende 30 dagen. En omdat ons visum ook verloopt op 5 juni a.s., moest dat ook vervangen worden. 
Er zijn twee manieren om naar de grens te reizen.
- je huurt op het vliegveld van Beira bij Avis voor veel geld  een auto en je rijdt dan in 7  1/2 uur naar Mutare waar een Mozambiqaans consulaat is. De weg naar de grens is gevaarlijk door grote diepe gaten, potholes, waar je omheen moet laveren en met jou al het andere verkeer. Dat is ook de reden van de lange reisduur voor 300 km. De weg is de belangrijkste verbinding van de haven van Beira met Zimbabwe, dus veel vrachtverkeer, vooral containervervoer.
- je gaat met openbaar vervoer, zgn chapa's, kleine busjes gebruikt voor alle regionale verkeer en in de stad, normaal passen er 10 mensen in, vaak zijn het er 20, met hun handel, kippen, oogst; geiten en varkens gaan met samengebonden poten op het dak. Reisduur met de nodige overstaps 10 uur. Je snapt wel dat je gebroken aankomt.
In beide gevallen moet je in Mutare overnachten en een rustdag inlassen, want anders gaat dit ten koste van je gezondheid

Op het consulaat hebben we weer een nieuw visum moeten kopen, 6 maanden geldig, maar wel met de verplichting elke 30 dagen deze reis te ondernemen om de stempels te vernieuwen.  En daar hebben we steeds minder zin in. We kregen ook te horen dat onze vertaalde "verklaring van goed gedrag" inmiddels verlopen is. We zullen een nieuwe moeten aanvragen via consulaat of ambassade in Maputo want die is nodig voor de aanvraag van de verblijfsvergunning. De zoveelste hobbel.
Een nieuw werkcontract van Henriette is tot op heden nog niet alle burelen, stempels, handtekeningen op het ministerie in Maputo gepasseerd. Het ziet er niet naar uit dat dat op korte termijn gaat gebeuren. Een nieuw werkcontract is nodig om een verblijfsvergunning aan te vragen. Op het moment dat het aangevraagd wordt,  is je aanvraagbewijs je tijdelijke verblijfsvergunning en hoef je niet meer elke 30 dagen het land uit.
In Maputo hebben een aantal vso-ers geen verblijfsvergunning en reizen elke 30 dagen naar Zuid Afrika, een reis van een uur in een goede bus naar een land waar je voor je plezier naar toegaat. Je doet er wat inkopen, veel is in Mozambique niet te krijgen, en je bent in de loop van de middag weer thuis. De vervoerskosten worden vergoed door VSO.
In ons geval ook, echter alleen de kosten voor chapa's en hotel voor Henriette. Ik ben mee op eigen rekening. Een auto huren voor een paar dagen is in Beira een dure aangelegenheid, aan de grens moeten we bovendien een extra fee betalen van 46$ voor een auto die tijdelijk geimporteerd wordt. Elke 30 dagen-reis naar Zimbabwe is daardoor een aanslag op ons budget.
Alles bij elkaar: een niet geaccepteerd werkcontract, het uitblijven van een nieuwe, de onwelkome behandeling door de werkgever, de slechte en dure vervoersmogelijkheden naar Mutare in Zimbabwe, gevaarlijke en vermoeiende reis, hebben er voor gezorgd dat onze motivatie waarmee we aan dit avontuur zijn begonnen aardig is geslonken en gaat veranderen in tegenzin. Van het ministerie van onderwijs, Henriette's werkgever, is geen enkele hulp te verwachten, door de dienst voor immigratie worden we van het kastje naar de muur gestuurd, 6 keer in drie weken tijd, en we hebben het gevoel geen centimeter vooruit te komen.
We hebben deze periode in Beira niet alleen stil gezeten maar ook veel  contact gezocht en gelegd met een aantal ngo's en daarmee gesprekken aangegaan. Henriette werkt op het ogenblik voor een ngo Young  Africa, een Nederlands initiatief om wat te doen voor kansarme jongeren ( de meeste in Mozambique) en die dmv opleiding toekomstperspectief te geven. Ze bezoekt daar lessen gegeven door a.s. leraren en trainers en geeft didaktische adviezen. Op het eigenlijke doel van haar placement: een bijdrage leveren aan "inclusief onderwijs", is nog geen enkel uitzicht.
Ik ben druk als fotograaf voor een andere ngo: Adel Sofala, projecten voor een milieu-vriendelijke school, mikro-kredieten, startende kleine zelfstandigen, milieu-educatie in dorpen enz. Ik leg vast in beeld wat zij doen, waardoor er een fotoarchief ontstaat dat weer gebruikt kan worden voor websites, brochures, flyers e.d. De eerste reportages zijn afgerond en met succes ontvangen. 
De kurk die ons momenteel drijvende houdt, is het vooruitzicht op een vakantie met Elleke, Hester en de 4 kleinkinderen die we 21 juli zullen ontmoeten in Johannesburg Zuid Afrika. Van daaruit gaan we in 2 gehuurde auto's een rondreis maken vooral langs de verschillende nationale parken.
We overwegen half augustus na terugkomst in Mozambique ons vertrek naar Nederland te gaan voorbereiden. De zin, letterlijk en figuurlijk,  waarmee we hier naar toe zijn gegaan, is omgeslagen in tegenzin. Het gaat ten koste van onze gezondheid en welbevinden. 
VSO Utrecht is inmiddels van onze ervaringen en overwegingen op de hoogte. 
Wordt vervolgd.