12 april.

...........van het kastje naar de muur, van de muur naar het kastje, van het kastje naar de muur, van de muur naar het kastje, van ..............................

We zijn nu bijna 4 weken in Beira en bovenstaande lijkt een zich herhalende mantra te worden. Het gevoel in deze weken niets bereikt te hebben is groot en de koffers zijn diverse malen al ingepakt. Maar ook weer uitgepakt. 
Gisteren heeft Henriette een eerste contact gehad met Light for the World, een Oostenrijkse NGO die zich inzet voor positieverbetering van blinden en slechtzienden, dus ook onderwijs, met name inclusief onderwijs: hoe richt je het zo in dan een blind of slechtziend kind onderwijs kan volgen op een basisschool bij hem in de buurt, waar hij samen met buurtgenootjes en vriendjes naar toe kan gaan. 
Gisteren was er ook nog een ander contact en gesprek ivm dit inclusieve onderwijs. Er leek een zwak lichtpuntje te zijn aan het eind van een tunnel die op het ogenblik wel erg donker is.
Dat gevoel is vandaag volledig weg. Als een jojo word je een beetje op en neer ge-jojo-d. We dachten alle papieren voor een verblijfsvergunning in orde te hebben, we zijn inmiddels al drie weken bezig om dat te regelen, tot we vanmorgen op het districtskantoor voor Migracao te horen kregen dat meneer de direkteur zelf maar eens moest komen. Je kunt je voorstellen dat hij daar geen zin in had. Je bestelt niet zomaar even de direkteur van een ministerie voor onderwijs en cultuur. We kregen de indruk dat hier een machtsspelletje over onze ruggen werd gespeeld. Het duurde 3 uur wachten voor heer direkteur uit vergadering was en toen de eerste storm was geluwd bleek hij toch bereid mee te gaan, met de auto met chauffeur en ons erbij in zijn kielzog. Ik heb nog nooit zoveel mensen zien buigen als een knipmes voor deze Afrikaanse plaatselijke "kantoor-vorst", want zo gedraagt ie zich wel een beetje, links en rechts handjes schuddend. Het duurde even voor we in de auto zaten want overal moest er door hem even geschud worden. 
We waren er al voor gewaarschuwd dat hier iemands corpulentie  te maken heeft met zijn maatschappelijke positie, hoe dikker hoe hoger. Nou, deze man zit dus heel hoog.......
Uiteindelijk heeft ook hij vanmiddag niets gedaan gekregen op Migracao. Ik weet niet hoe het met zijn ego gesteld is op dit moment. We moesten ons morgenochtend maar weer bij hem melden en dat zien we wel weer...............
(amanha....weet je nog wel)
Zijn er ook nog leuke dingen te beleven?

Jazeker, we hebben tickets besteld om 21 juli naar Zuid Afrika te vliegen. Daar ontmoeten we in Johannesburg Elleke Yara en Thimo, Hester Luka en Tobias voor een heerlijke gezamenlijke vakantie langs natuurparken. Plm 20 dagen reizen we er met elkaar rond in 2 gehuurde auto's en hopen er met elkaar  te delen wat wij eerder in het Kruger Nat Park hebben meegemaakt: een geweldige ervaring. Zie ons vorige verslag.
We hebben een retourtje Beira besteld, maar of we er ook gebruik van gaan maken...........? Je voelt wel aan waar de schoen wringt.

We lopen veel, doen eigenlijk alles lopend. Je ziet veel meer, je voelt veel meer, je ruikt veel meer, al is dat niet altijd even prettig omdat overal open stalen vuilcontainers staan, vaak overvol, dan weer  half leeg geschept om te kijken of er iets bruikbaars tussen zit. Wel erg kleurrijk, enerverend, leuk, veel muziek uit knallende luidsprekers van de illegale-cd-verkopers op de markt, vrolijke jeugd, dansende en zingende mensen, veel spelende kinderen met zelfgemaakte ballen, ijzerdraadwagentjes met colablikjes als wielen, de woonbuurten zijn erg kinderrijk. Henriette werd aangesproken door een klein grietje met stralende ogen, dat naast haar kwam lopen en zei : " Ola Branca", .....hallo witte.........
Lopen over straat hier betekent ook telkens geconfronteerd worden met schrijnende armoede. En als VSO zegt een bijdrage te willen leveren aan bestrijding van armoede door mensen met specialisaties uit te zenden, die hun vaardigheden willen delen om daarmee levens te veranderen, ja..........dan is hier nog veel te doen. Van de  169  VN-geregistreerde landen,  staat Mozambique op de armoedeschaal op plaats 165. Er is dus echt wel wat aan de hand en daar worden we op onze wandelingen van en naar de stad, langs het strand, van en naar de kantoren, van en naar de markten, stalletjes, fruitverkopertjes, melk en limonadeverkopertjes, schoenmakertjes, mobieltjesreparateurs, bh verkopers, corseten en slipjes, uit-de-zak-van-max-verkopers dagelijks mee geconfronteerd. Zolang we dit nog zien, zolang dit ons raakt, denk ik, zijn we hier nog niet voor niets en willen we graag onze bijdrage leveren, al is het maar een kleintje, om de positie van anderen wat te verbeteren.  Maar dat de bureaucratische stroop zo dik was..................... 
Overigens, door al dat lopen zijn we ook wat overtollige kilo's kwijtgeraakt.
Wordt vervolgd, amanha.