................geduld is een schone zaak.........

woensdag 4 april:
Geduld is een schone zaak!
De afgelopen twee weken stonden in het teken van verhuizen naar Beira en opnieuw beginnen met wennen, mensen leren kennen en ons huis gezellig en leefbaar maken. Dat laatste is aardig gelukt. Onze huisbazin heeft het huis ingericht volgens de richtlijnen van VSO. Dat betekent een bed en kledingkast in de slaapkamer, een eettafel met vier stoelen, een houten bankje met twee dito stoelen en een laag tafeltje in de huiskamer en de keuken is voorzien van en grote koelkast met vriesvak, een fornuis en een klein aanrecht. De badkamer ziet er ook redelijk uit, dus daarover niet mopperen. Overal hangen gordijnen voor de ramen en lampen (spaarlamp) aan het plafond. Géén wasmachine, dus alles op de hand wassen. We hebben de eerste dagen hier besteed aan het kopen van allerlei huisraad, waterfilter, waterkoker, schoonmaakgerei, handdoeken enz. Met eenvoudige middelen heeft Jacques een lamp boven de eettafel gemaakt, zodat we wat gezelliger licht hebben daar. Rondom het huis hebben we wat planten in potten gezet en kruiden gezaaid. Het huis voelt goed en de straat is prettig met veel bomen. We beginnen de buren al een beetje te kennen en kopen zoveel mogelijk de groentes en fruit bij de stalletjes in onze buurt. Een goede manier om bekend te raken in je woonomgeving.
De eerste dag dat we in ons huis woonden zijn we achter een internetaansluiting aangegaan. We hebben voor drie maanden vooruit betaald en ze zouden het de volgende dag komen aanleggen. Dat ging niet door, maar……… “donderdag komen we!” Dus niet! We hebben vrijdag maar weer een bezoekje gebracht aan Teledata. Het oponthoud had te maken met een onderdeel wat op ons huis geplaatst moet worden en niet op voorraad was. Maar………”maandagochtend komt de monteur!” De maandagochtend is inmiddels voorbij en nog geen Teledata gezien.
Zo gaat het met meerdere dingen. We moeten vóór 16 april een verblijfsvergunning aangevraagd hebben bij de Immigratiedienst, anders moeten we weer de grens over voor een stempel in ons paspoort en mogen we weer 30 dagen blijven. De dichtstbijzijnde gelegenheid daarvoor is de grens met Zimbabwe. VSO moet eerst het geld (ongeveer 550 euro) voor mijn verblijfsvergunning overmaken naar mijn nieuwe werkgever. Daar is vorige week over gebeld en men heeft bij VSO beloofd dat diezelfde week in orde te maken. Vandaag maar weer gebeld met mijn toekomstige werkgever, maar het geld is er nog niet. Dus een sms naar VSO. Geen antwoord. Dan vanmiddag maar even bellen.
We hebben gevraagd om toestemming om onze lessen Portugees hier in Beira voort te zetten. Ik heb nog recht op 50 uren les op kosten van VSO Maputo. Nog steeds geen goedkeuring, omdat de manager naar een conferentie was in Zuid Afrika. Vandaag dan misschien???
De contacten met mijn nieuwe werkgever zijn ook niet erg prettig verlopen. We zouden door iemand van het kantoor opgehaald worden op het vliegveld, maar niemand te zien. Gelukkig was Tim (Canadese VSOer) daar wel. De volgende dag zou er iemand van mijn werk naar ons hotel komen, maar niemand gezien. Toen zelf maar op zoek gegaan naar het kantoor. Daar aangekomen, wist niemand van mijn komst en sprak niemand Engels. Lastig communiceren dus. Na telefonisch contact kwam één van de mensen, waar ik geacht wordt mee samen te werken,naar ons hotel om kennis te maken. Sprak geen woord Engels. Hij wilde dat ik de volgende ochtend naar het kantoor kwam en ik moest vragen naar Dona Rainha. De volgende ochtend er “vrolijk” op afgegaan en met een kater terug gekomen in het hotel. De manager wilde eerst mijn contract in het Portugees zien en zou dan wel eens kijken wat voor werk hij voor mij zou hebben. Ik was in alle staten en had het liefst meteen het vliegtuig naar huis gepakt. Maar Jacques heeft mij opgebeurd en gezegd dat we dit “project” een kans moeten geven.
Gelukkig ontmoeten we regelmatig mensen die wel blij zijn met onze komst en gebruik willen maken van mijn kennis en ervaring. Ik heb reeds contact gehad met iemand die gewerkt heeft voor Light for the World, een organisatie uit Oostenrijk. Ze houden zich vooral bezig met het helpen van blinden, maar willen hun activiteiten uitbreiden naar Inclusief Onderwijs. En daar hebben ze mij voor nodig. Waarschijnlijk ga ik deze week bij LFTW langs om te bespreken wat ze van mij willen. Verder heeft VSO me gevraagd contacten te leggen met andere partnerorganisaties (o.a. een Duitse NGO) om te onderzoeken wat zij al gedaan hebben op het gebied van Inclusief Onderwijs en wat er verder kan gebeuren. Het voordeel van werken met NGO`s is dat er altijd mensen zijn die Engels spreken en dat maakt het voor mij eenvoudiger. Met het ministerie, mijn eigenlijke werkgever, zal het nog wel even duren. Eerst moet ik redelijk Portugees spreken en dat zal nog wel enige maanden duren. Ik probeer me daar niet druk over te maken, maar het knaagt toch wel een beetje. Ik vind het moeilijk me op te laden en opnieuw gemotiveerd te raken voor deze “club.” Wanneer ik vooraf had geweten dat, van de mensen waarmee ik moet samenwerken, er niemand Engels spreekt, ik niet aan deze plaatsing was begonnen. In de functieomschrijving stond “Portugees spreken is wenselijk.” Er stond niet dat het vereist was. Ik heb dus verkeerde conclusies getrokken. Maar misschien kan ik voorlopig wat gaan doen voor andere organisaties als LFTW en GIZ, de Duitse NGO.
We zien het wel. Dat is wat we steeds vaker tegen elkaar zeggen. Zaken lopen hier anders en veel stroperiger dan bij ons. Ik dacht dat ik door VSO-Nederland voldoende was voorbereid op deze stap en wat we konden verwachten. De werkelijkheid is altijd anders en moeilijker voor mij dan ik verwacht had. Ook het gevoel van `t missen van onze kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden is groot.
Tot slot van dit bericht wat dingen waar we van genieten, want die momenten zijn er ook: - een strandwandeling en lunch met Tim en Nick (de Canadese VSOers) aan het strand - een koud glas prosecco bij Eileen (Ierse van LFTW) thuis - Jacques` plannen om een keyboard te kopen, om samen met Nick en Tim muziek te maken; zij hebben afgelopen zaterdag een gitaar gekocht - een vriendelijke schoenmaker op straat die voor 1.40 (euro) mijn slippers van nieuwe hakken voorziet - een toevallige ontmoeting met Tim Woods, een Amerikaan die hier al 15 jaar een Bijbelcentrum runt en mij het telefoonnummer gaf van een Nederlandse vrouw die hier aan de universiteit les geeft; deze week drinken we een kop koffie bij haar thuis om kennis te maken - een zaterdagochtend-voetbalwedstrijdje op het terrein van het "Grande Hotel;" het was bijna of we bij Tobias langs de lijn stonden te kijken - jullie bemoedigende en mooie berichten in het boekje; wat zijn we daar blij mee! - genieten van Fado en Ierse muziek op de IPad - plannen maken om binnenkort naar Gorongosa National Park te gaan, 170 km van Beira - we hebben sinds vanmorgen een internet/ethernetverbinding!
Liefs Jacques en Henriette