Maputo, eind februari

Als je 50 jaar terug zou kunnen gaan in de tijd, zou je veel dingen uit je eigen jeugd (voor zover je die leeftijd al hebt) hier in Mozambique niet verbazen.
Vrijdag  jl gingen we naar een vismarkt met een txopela ( in Indonesie zouden ze tuk-tuk zeggen) Eenmaal daar, het verkeer in de binnenstad van Maputo is nogal heftig, om niet te zeggen chaotisch, werden we opgevangen door iemand die een kok bleek te zijn en ons wel even zou helpen met het uitzoeken van vis en garnalen bij een " bevriende visboer" om die vervolgens in zijn eigen keuken voor je klaar te maken. Leuk, maar ook hier wordt de vis duur betaald, zou Kniertje zeggen. Het was wel een leuke ervaring.
Voor de terugtocht naar de binnenstad werden we omgeleid door een van de vele "achterstandswijken"  (slums) , plaatsen waar je beter niet alleen moet komen.
Zaterdagmorgen vroeg op (05.30 uur) om met een ferry naar een van de eilanden voor de kust van Maputo te gaan. De stad ligt aan een grote brede rivier, die als afwatering van het grote centrale binnenland dient. Dan komt er niet alleen veel water, maar ook veel modder en zand mee. De zee ziet er bruin van. Na 3 uur varen was het water weer kristalhelder, is het zand naar beneden gezakt, ontstaan er zandbanken en platen die droogvallen, lopen er veel wadvogels en liggen daar Afrikaanse waddeneilanden. Het barst er van de grote garnalen waar Henriette zo gek van is.  
De ferry kon maar tot op beperkte hoogte bij het eiland komen,  daarna moest iedereen overstappen op kleinere bootjes,  totdat ook die niet meer verder konden en de passagiers met hun bagage het laatste stuk door het water moesten. Zo zou  het vroeger ook op Vlieland of Schier geweest kunnen zijn.  Van enige infrastructuur op het eiland was nog geen sprake en buiten een luxe resort ( voor VSO-ers niet betaalbaar) was er beperkte accomodatie in hutjes op een erf. Ook dat lijkt veel op Terschelling van 50 jaar geleden.
Het enige vervoer was een oude Landrover die je voor wat meticais naar een mooi strand en snorkelplek bracht, een rit van 40 minuten door een gebied waar de Bosplaat niet voor onderdoet. Af en toe passeerde je een nederzetting, waar jongetjes die je al van ver hadden horen aankomen, in de starthouding klaar stonden om mee te liften door achter op de bumper te springen. Ook dat kwam me bekend voor van vroeger. 
De stranden waren mooi, de snorkelplekken nog mooier, de strandwandeling langs eindeloze zandplaten de volgende dag het mooiste. We kwamen wat kinderen tegen, die vonden dat de krabbetjes die ze te koop aanboden wel 10 mts waard waren. Een ander vond zelfs wel 20!!  We hebben niets gekocht, maar wel wat geld gegeven met de vraag of we een foto mochten maken.
In de loop van zondagmiddag  zijn we in omgekeerde volgorde met de ferry naar huis gegaan. 
Terug in de stad. De overgang was wel groot. Ook hier loop je tegen dingen aan die in NL al lang uit het straatbeeld verdwenen zijn. 
Een opkoper van oud ijzer die met een handkar langs de straten loopt, een groentenkar, een schoenmaker op de hoek van het trottoir, talloze groentenkramen, fruitverkoopsters,, een horlogemaker, een reparateur van mobieltjes, verkopers van gebrande noten en pinda's, brood te koop op straat, verkopers van snoepgoed, vooral bij de poorten van het schoolplein, straatverkoop van 2e hands studieboeken, oude schoenen, slippers van autobandrubber,  sokken en zakdoeken, eeltraspen en 3-weg stekkers, zonnebrillen en kettingen, schilderijen "like Picasso senhor" , eindeloze rijen van opladers voor mobieltjes, geplastificeerde landkaarten van Mozambique in schoolformaat, teenslippers, dozen vol met allerlei kleuren nagellak, chips in allerlei smaken, houtskool voor hen die daar op koken, een enkeling met toeristische snuisterijen, alleen toeristen zie je hier praktisch niet. Jammer want het is zeer kleurrijk, dynamisch, bruisend, vriendelijk, optimistisch en vrolijk, vibrerend,  maar ook arm, schrijnend  arm, zoals oudenvandagen die niets anders kunnen dan bedelen,  zittend op een oude vuilniszak.

We danken jullie voor de vele opbeurende, positieve, lieve en vriendelijke reacties, sms-jes en mailtjes. Het sleurt ons door momenten die wel eens moeilijk zijn. Ondanks dat je veel nieuws ziet en nieuwe ervaringen opdoet, zijn er ook momenten van weemoed en heimwee. Dank voor jullie steun.
Het zoeken naar woonruimte in Beira begint vorm te krijgen. We hopen een volgend bericht van daar te verzenden. Tot dan. Ate a proxima!!
Veel liefs en groeten. Jacques en Henriette.