Bureaucratie, frustratie en mooie ontmoetingen

Maputo week 5:
Afgelopen week zijn we een dagje naar Nelspruit (Zuid Afrika) geweest om onze visa te verlengen. Het visum was slechts 30 dagen geldig. We zijn daarom met nog twee andere VSOers `s morgens om 07.00 uur vertrokken met een busje voor ongeveer 15 personen. De rit van 200 km duurde ruim 3 uur en was qua landschap erg mooi. Vooral het gedeelte in Zuid Afrika was heuvelachtig en veel in cultuur gebracht (bananen, cocos, suikerriet). Aangekomen in Nelspruit zijn we naar het Mozambikaans Consulaat gelopen en hebben daar onze paspoorten en formulieren afgegeven. De man achter de balie was zeer vriendelijk en behulpzaam, iets wat we tot nu toe weinig hebben meegemaakt in supermarkten en een Vodacom-winkel. Na betaald te hebben (60 euro) werd ons gevraagd om 14.00 uur terug te komen om de nieuwe visa op te halen. Na een heerlijke lunch hebben we wat rondgelopen om de tijd te doden. Nelspruit doet erg Europees aan. Schoon, goed georganiseerd en het is duidelijk te zien dat dit land meer geld heeft dan Mozambique. Om 16.00 uur heeft het busje ons weer opgepikt bij een groot winkelcentrum en zijn we teruggereden naar Maputo. Aan de grens twee keer een stempel gehaald en nu kunnen we weer voor 30 dagen in Mozambique verblijven. Het is frustrerend dat het systeem zo werkt, want dit betekent dat we in Beira meteen naar de immigratiedienst moeten om een verblijfsvergunning voor langere tijd te krijgen. Wanneer dat niet vóór 6 april geregeld is, moeten we opnieuw het land uit (Zimbabwe is het meest dichtbij) om een stempel in ons paspoort te krijgen. Doen we dit niet, dan krijgen we per dag een flinke boete. Deze bureaucratische aanpak kost veel geld en tijd. Maar ja, we zien wel. We leren al een heel klein beetje de dingen te nemen zoals ze hier op ons af komen. Al hoewel we vrijdag toch ook weer flink gefrustreerd raakten over onze geplande verhuizing naar een ander appartement voor de laatste 10 dagen in Maputo. Aangekomen in het “nieuwe” onderkomen bleek dit minimaal ingericht te zijn en ontbraken een aantal essentiële zaken zoals kookgerei, een waterfilter, waterkoker, muskietennet, kleerhangers in de kasten en planken o.i.d. om kleren op te leggen. We zijn meteen met al onze bagage teruggegaan naar ons “oude” adres. Dat betekende wel dat twee andere VSOers niet kunnen verhuizen. Er zou een soort doorschuif zijn. Door slechte logistieke planning op het kantoor van VSO zijn zaken niet goed geregeld. Wij hebben er een kater aan overgehouden, vooral omdat andere mensen hier ook de dupe van zijn geworden en nu met al hun ingepakte spullen zitten te wachten tot wij naar Beira vertrekken.
Vrijdagavond waren we uitgenodigd bij Snow (een Chinese VSO-collega) en Geoff haar Australische man. Ze geven beiden lessen Engels aan leden van het parlement. Snow (zo is haar Engelse naam omdat de meeste mensen haar Chinese naam niet kunnen uitspreken) had heerlijk gekookt en met nog zo`n 20 andere mensen hebben we een heel gezellige avond gehad. Het gezelschap was erg internationaal. Er waren mensen uit Zimbabwe, Bulgarije, Mozambique, Uganda, Australië, China, Canada en wij uit Nederland. Erg leuk om zoiets mee te maken. We hebben daar onze frustraties weggespoeld met een heerlijk glas wijn.
Zondag zijn we na een lunch op een terras aan het water naar het Portugese fort gelopen voor de bezichtiging van een prachtige tentoonstelling over albino`s. Het aantal albino`s in Afrika is groot, meer dan in de westerse wereld. We zien ze hier in Maputo dan ook regelmatig lopen op straat. De tentoonstelling is bedoeld om deze groep mensen een positief gezicht te geven en zo begrip en acceptatie te krijgen. Jacques zal hier later in de week een berichtje over schrijven.
We hebben de frustraties overwonnen en zijn de week begonnen met mooie en hoopvolle ontmoetingen en plannen voor een weekendje Krugerpark. We kunnen dat nog net meepakken voordat we maandag 19 maart naar Beira vliegen. Dat is wat is afgesproken, maar we weten het pas zeker als we op het vliegveld staan met het ticket in de hand.
Liefs en tot een volgend bericht, Jacques en Henriette